Μέσα από την εσωτερική αναζήτηση που αποφάσισα τον τελευταίο καιρό να κάνω για τον εαυτό μου αναρωτήθηκα πόσο συχνά στην καθημερινή μου ζωή αναφέρομαι στο Θεό. Πόσο συχνά όχι μόνο απευθύνομαι σ’ Εκείνον αλλά και με τι τρόπο. Έχουμε σκεφτεί ποτέ όλοι μας τι ρόλο παίζει ο Θεός στη ζωή μας; Ή μάλλον πιο σωστά τι ρόλο του έχουμε εξασφαλίσει εμείς μέσα στην καθημερινότητα μας. Μήπως μια μικρή υπενθύμιση όπως «Σήμερα επιλέγω να προσεύχομαι παρά να βλασφημώ» θα μας έκανε καλό; Τι σημαίνει όμως προσευχή και τι βλασφημία για τον καθένα μας ξεχωριστά;

Σήμερα θα μιλήσω σε πρώτο ενικό πρόσωπο γιατί θα περιγράψω τι σημαίνει πίστη μέσα από τη δική μου ψυχή, μέσα από τη δική μου καρδιά. Πως βλέπω εγώ το ρόλο του Θεού μέσα από τα δικά μου μάτια και πως με επηρεάζει στη συμπεριφορά μου και στη στάση μου για τη ζωή.

Θεωρώ ότι η πίστη είναι εδραιωμένη μέσα μου και είναι συνυφασμένη με όλες τις πτυχές της ζωής μου. Πιστεύω πως η προσευχή προς το Θεό δεν είναι απλά μια τυπική κατά πολλούς επίσκεψη στην εκκλησία. Είναι μια ευγνωμοσύνη και ένα ευχαριστώ για όλα εκείνα τα αγαθά, πνευματικά και υλικά, που έχω στη ζωή μου. Για αυτά τα αγαθά που τις περισσότερες φορές τα θεωρώ δεδομένα χωρίς να σκέφτομαι ότι κάποιος συνάνθρωπος δίπλα μου πασχίζει για αυτά καθημερινά. Πολλές φορές όμως αναρωτιέμαι. Πώς να ευχαριστήσω το Θεό για όλα αυτά που μου προσφέρει; Τι να κάνω; Και αμέσως μου έρχονται τόσα πολλά στο μυαλό. Μπορώ να περάσω από μια εκκλησία να ανάψω ένα κεράκι και να πω ευχαριστώ. Χωρίς να υπάρχει λόγος. Μπορώ να προσπαθώ καθημερινά να κάνω ευτυχισμένους αυτούς που αγαπώ. Μπορώ να βοηθάω τους ανθρώπους μέσα από τη δουλειά μου ή να προσφέρω σε κάποιον που έχει ανάγκη χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα στο μέλλον. Μπορώ να νηστέψω όχι μόνο τυπικά από κρέας και από γάλα αλλά και από κάθε αρνητική σκέψη και κακία όχι μόνο προς τους άλλους αλλά και προς τον εαυτό μου. Μέσα από τέτοιες πράξεις λοιπόν μπορώ να προσευχηθώ και να πω ευχαριστώ στο Θεό. Δεν ξέρω αν πράττω σωστά. Πάντως εμένα μου προσφέρουν μια ψυχική χαρά και γαλήνη. Μάλλον ο Θεός θα είναι ευχαριστημένος με αυτό.

Από την άλλη πλευρά όμως τι σημαίνει βλασφημία; Πολλές φορές οι δοκιμασίες ή οι ατυχίες της ζωής με κάνουν να λέω συνεχώς ‘’Γιατί σε εμένα Θεέ μου’’. Δεν χάνω φυσικά την πίστη μου αλλά είναι εκείνες οι μέρες που παραπονιέμαι συνεχώς. Είναι οι μέρες που δεν είμαι ευχαριστημένη με τίποτα και το μόνο που βλέπω μπροστά μου είναι ένας δρόμος γεμάτος εμπόδια. Κι εγώ μου μοιάζω τόσο εξαντλημένη που δεν μπορώ να τα περάσω. Είναι εκείνες οι μέρες που συνεχώς παραπονιέμαι στο Θεό και τον θεωρώ υπεύθυνο για αυτό που περνάω. Και εκεί είναι που συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι βλασφημία. Μήπως οι δικές μου πράξεις με οδήγησαν σε όλο αυτό; Μήπως ο Θεός θέλει να μου δώσει ένα μάθημα ζωής; Μήπως μέσα από όλο αυτό θα βγω πιο δυνατή;

Η προσευχή λοιπόν για μένα χωρίζεται σε πολλά σκέλη. Ξεκινάει από το να κάνω το σταυρό μου πριν κοιμηθώ ή πριν ξεκινήσω τη μέρα μου και συνεχίζεται μέσα από τις πράξεις μου και τον τρόπο ζωής μου. Είναι δηλαδή μια ολόκληρη φιλοσοφία και στάση ζωής. Από την άλλη βλασφημία θεωρώ ότι είναι η αχαριστία σε ό,τι μου έχει προσφέρει ο Θεός με το να εστιάζομαι μόνο στη δοκιμασία. Γι’ αυτό λοιπόν «Σήμερα επιλέγω να προσεύχομαι παρά να βλασφημώ»

Καλό είναι να μην θυμόμαστε το Θεό μόνο όταν τον έχουμε ανάγκη. Είναι όμορφο να τον έχουμε πάντα μέσα μας και να τον ευχαριστούμε καθημερινά. Όχι γιατί δεν θα είναι εκεί όταν θα τον χρειαστούμε αλλά για τη δική μας ψυχική ολοκλήρωση και γαλήνη. Και ας μην παραπονιόμαστε συνεχώς. Ξέρει ο Θεός.

της Μαρίας Παπαλεξοπούλου