ΑΓΑΠΗ. Πόσα έχουν γραφτεί για την αγάπη. Πόσα ποιήματα, πόσα τραγούδια, πόσα γράμματα. Πόσοι από εμάς έχουμε εμπνευστεί από την αγάπη, πόσοι έχουμε πονέσει για αυτή, πόσοι την έχουμε ονειρευτεί, πόσοι άραγε την έχουμε βιώσει; Υπάρχουν πολλά είδη αγάπης; Αν ναι ποιο απ’ όλα βιώνουμε με τον πιο έντονο τρόπο; Πόσο όμορφο θα ήταν να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας «Σήμερα επιλέγω να αφεθώ στην αγάπη ακόμη περισσότερο».

Η αγάπη είναι το υπέρτατο συναίσθημα γιατί μπορεί να περικλείει μέσα της αντικρουόμενα αισθήματα όπως χαρά, λύπη, ενθουσιασμό ή πόνο. Μπορεί να ακυρώσει κάθε λογική, να εκμηδενίζει οποιαδήποτε απόσταση, να ξεπεράσει κάθε όριο. Πόσο μαγικό μπορεί να είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι; Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να εκφράσουμε αυτή την έκρηξη που συμβαίνει μέσα μας, αυτή την αίσθηση σαν να μας εγκαταλείπει η γη κάτω από τα πόδια μας; Πόσο ανυπέρβλητο πόνο αλλά και δύναμη κρύβει μέσα της η μονόπλευρη αγάπη; Υπάρχει η άνευ όρων αγάπη; Ή μόλις αλλάξουν τα δεδομένα αυτή καταργείται; Μαθαίνουμε άραγε από κάπου να αγαπάμε ή νιώθουμε και εκπέμπουμε την αγάπη απλά και μόνο αν αφεθούμε σ αυτή;

Πολλές φορές στη ζωή μας νιώθουμε μόνοι. Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει κανείς να μας αγαπήσει ή να εισπράξει τη δική μας αγάπη. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Όλα εξαρτώνται από εμάς. Ο κύριος εχθρός της αγάπης είναι ο φόβος. Είναι ο μέγιστος ανασταλτικός παράγοντας που δεν μας αφήνει να νιώσουμε ελεύθεροι να αφεθούμε σ’ αυτή. Φοβόμαστε να μην πληγωθούμε, να μη φανούμε ευάλωτοι στους άλλους. Φοβόμαστε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας μήπως θεωρηθούν υπερβολικά. Φοβόμαστε ότι δεν θα υπάρξει ανταπόκριση και ότι η αγάπη μας θα είναι περιττή για κάποιον. Και τι έγινε; Για ποιο λόγο να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλο να ρυθμίζει το δικό μας συναίσθημα; Για ποιο λόγο να δημιουργούμε στον εαυτό μας ανασφάλειες και να τον θεωρούμε ανάξιο να αγαπήσει και να αγαπηθεί; Για ποιο λόγο να επιλέξουμε σαν συναίσθημα το φόβο και όχι την αγάπη;

Η αγάπη βρίσκεται παντού. Όπου και να κοιτάξουμε τα πάντα μπορούν να περιβάλλονται από αγάπη. Αγαπάμε τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά, τα αντικείμενα. Αγαπάμε τις συνήθειες μας, το χώρο μας, τη μουσική, το τραγούδι. Αγαπάμε καταστάσεις γεγονότα. Η αγάπη είναι μια έννοια, ένα συναίσθημα που δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί με λέξεις. Πρέπει να πιστέψουμε σ ’αυτή και να δείξουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας αφήνοντας τον ελεύθερο να παρασυρθεί στη μαγεία της. Και πάνω απ’ όλα πρέπει εμείς οι ίδιοι να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας. Αν δεν το κάνουμε πως περιμένουμε να μας αγαπήσουν οι άλλοι;

Δεν υπάρχουν πολλά είδη αγάπης. Η αγάπη είναι μια. Είναι ένα συναίσθημα το οποίο παίρνει μορφή ανάλογα σε ποιον ή σε τι απευθύνεται. Δεν μπορούμε ποτέ να υπολογίσουμε αν θα αγαπήσουμε ή θα αγαπηθούμε πολύ ή λίγο. Δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης της αγάπης. Το μόνο που υπάρχει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να της αντιστεκόμαστε γιατί δεν έχει νόημα. Πάντα θα βρει τον τρόπο να τρυπώσει μέσα μας και εκφραστεί προς τα έξω περήφανη ότι τα κατάφερε. Άλλωστε η αγάπη ποτέ δεν μπορεί να κρυφτεί. Γι’ αυτό λοιπόν ας υπενθυμίσουμε λίγο παραπάνω στον εαυτό μας «Σήμερα επιλέγω να αφεθώ στην αγάπη ακόμη περισσότερο». Ας της δώσουμε την ευκαιρία να μας προσφέρει τη μαγεία της, την ψυχική ολοκλήρωση, την ευτυχία. Μόνο αυτή μπορεί.

της  Μαρίας Παπαλεξοπούλου

(Σε όλους αυτούς τους γραφικούς, ρομαντικούς ανθρώπους που πιστεύουν ότι η αγάπη όλα τα νικά. Γιατί υπάρχουν και αυτοί. Ας τους ακούσουμε έστω για μια φορά. Έχουν δίκιο.)