Οι κοινωνικές σχέσεις δεν είναι μόνο μέρος της ζωής – είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο ανθίζουμε ή μαραζώνουμε. Η ποιότητα των ανθρώπων γύρω μας επηρεάζει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις αποφάσεις μας. Δεν αρκεί να είμαστε «περιτριγυρισμένοι». Το ζητούμενο είναι να χτίζουμε σχέσεις που μας εμπνέουν, μας προκαλούν να σκεφτούμε αλλιώς, να σταθούμε καλύτερα απέναντι στον εαυτό μας και στη ζωή. Πώς, όμως, χτίζονται τέτοιες σχέσεις; Και τι μπορούμε να κάνουμε όταν γύρω μας κυριαρχεί η επιφανειακότητα ή η αποξένωση; Το άρθρο αυτό επιχειρεί να ανοίξει δρόμους.

1. Αναγνωρίζοντας τους ανθρώπους που μας «ανεβάζουν»

Υπάρχουν άνθρωποι που, μόνο με την παρουσία τους, μας καλούν να σταθούμε καλύτερα μέσα μας. Μας εμπνέουν όχι επειδή είναι τέλειοι, αλλά επειδή ενεργοποιούν κάτι που έχουμε ξεχάσει ή δεν τολμήσαμε να δούμε. Είναι οι άνθρωποι που μας κοιτούν όχι μόνο όπως είμαστε, αλλά και όπως θα μπορούσαμε να γίνουμε. Λειτουργούν σαν ζωντανός καθρέφτης που δεν δείχνει μόνο το παρόν μας, αλλά και την εκδοχή εκείνη του εαυτού μας που δεν έχουμε ακόμη αγγίξει, αλλά ήδη κουβαλάμε εν δυνάμει μέσα μας. Αυτή η αντανάκλαση, όταν την επιτρέπουμε, λειτουργεί σαν εσωτερικός επιταχυντής.

Η Κατερίνα, για παράδειγμα, γνώρισε σε ένα σεμινάριο τη Σοφία – μια γυναίκα με ήρεμη δύναμη και ανοιχτή σκέψη. Δεν είπαν πολλά, αλλά το βλέμμα της Σοφίας την έκανε να νιώσει ότι μπορεί να αλλάξει. Ένιωσε πως κάποιος πίστευε σε αυτήν, πριν ακόμη το κάνει η ίδια. Και αυτό έφτανε.

2. Καλλιεργώντας σχέσεις με αυθεντικότητα και όρια

Οι εμπνευσμένες σχέσεις δεν είναι ούτε τέλειες ούτε πάντα εύκολες. Είναι σχέσεις αυθεντικές, με χώρο για αλήθεια, αμοιβαιότητα και σαφή όρια. Δεν φοβούνται τη διαφωνία, ούτε την απόσταση όταν χρειάζεται. Προϋποθέτουν ωριμότητα και εσωτερική ευθύνη.

Ο Μάνος αποφάσισε να μιλήσει με ειλικρίνεια σε έναν φίλο του, που συστηματικά τον ακύρωνε με ειρωνείες. Δεν μάλωσε. Απλώς έθεσε το όριό του, με σεβασμό. Ο φίλος το εκτίμησε. Από τότε, η σχέση τους έγινε πιο αληθινή και ισότιμη.

3. Ανανεώνοντας τις παλιές σχέσεις μέσα από νέο βλέμμα

Καμιά φορά, η έμπνευση δεν έρχεται απ’ το καινούριο, αλλά απ’ το γνώριμο που κοιτάμε αλλιώς. Υπάρχουν σχέσεις από το παρελθόν που, αντί να κλείσουν, μπορούν να ξανανοίξουν – αν τις ξαναδούμε με άλλα μάτια. Οι παλιές σχέσεις δεν είναι απαραίτητα φθαρμένες· μπορεί να έχουν απλώς παγώσει, περιμένοντας κάτι να τις ενεργοποιήσει. Όταν βγάζουμε από τη μέση τις προσδοκίες, τις άμυνες και τις παλιές παρεξηγήσεις, τότε συχνά αποκαλύπτεται ένας χώρος αλήθειας και ουσιαστικής συντροφικότητας.

Η Σοφία είχε να δει την παλιά της φίλη, την Άννα, σχεδόν δύο χρόνια. Όταν ξαναβρέθηκαν, αποφάσισαν να μιλήσουν απλά και αυθεντικά – όχι για να λύσουν κάτι, αλλά για να ξανασυναντηθούν ως άνθρωποι. Οι συναντήσεις τους μετατράπηκαν σε χώρο ζεστής, άνευ όρων επικοινωνίας. Η Σοφία ένιωθε πιο ήρεμη, πιο παρούσα, λιγότερο φορτωμένη με ερμηνείες. Κάτι μέσα της είχε μαλακώσει.

4. Δημιουργώντας χώρο για νέες συνδέσεις

Οι εμπνευστικές σχέσεις δεν είναι μόνο θέμα τύχης. Είναι και θέμα πρόθεσης. Όταν αφήνουμε πίσω μας τις ετικέτες, τα στερεότυπα και την ανάγκη να εντυπωσιάσουμε, τότε αρχίζουμε να συναντούμε ανθρώπους που «κουμπώνουν» με την ειλικρίνειά μας. Δεν χρειάζονται πολλές λέξεις για να νιώσεις ότι κάποιος σε βλέπει. Χρειάζεται όμως διαθεσιμότητα – ησυχία μέσα σου, για να τον ακούσεις.

Ο Δημήτρης, μετά από χρόνια αποστασιοποίησης, άρχισε να μιλά πιο ανοιχτά με μια συνάδελφό του, την Αλεξάνδρα. Μοιράζονταν κοινές ανησυχίες, αλλά και μικρές καθημερινές χαρές. Σιγά σιγά, η επαφή τους απέκτησε μια ειλικρινή αμεσότητα. Ο Δημήτρης συνειδητοποίησε ότι μπορεί να χτίζει ξανά δεσμούς, ακόμη κι αν το είχε ξεχάσει. Και αυτό τον έκανε να νιώθει πιο ζωντανός.

5. Εμπνέοντας τους άλλους με τη δική μας στάση

Δεν χρειάζεται να είμαστε «ιδανικοί» για να εμπνέουμε. Αρκεί να είμαστε γνήσιοι. Οι άνθρωποι παρατηρούν περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε – όχι τα λόγια μας, αλλά τη στάση μας. Όταν ένας άνθρωπος παλεύει να είναι καλύτερος χωρίς να επιδεικνύεται, όταν παραδέχεται τα λάθη του χωρίς να ντρέπεται, όταν συνεχίζει να προσπαθεί χωρίς να εγκαταλείπει, τότε γίνεται πηγή έμπνευσης από μόνος του.

Η Ελένη δεν έλεγε πολλά. Απλώς, κάθε φορά που κάποιος τής μιλούσε, άκουγε με προσοχή. Δεν έδινε συμβουλές, αλλά έκανε τον άλλον να νιώθει ότι δεν είναι μόνος. Κάποια στιγμή, άρχισαν να τη ρωτούν τι κάνει και δείχνει τόσο γαλήνια. Κι εκείνη απάντησε απλά: «Προσπαθώ να είμαι παρούσα στη ζωή μου». Η αλλαγή δεν ξεκίνησε απ’ τους άλλους. Ξεκίνησε απ’ την ίδια.

Εν Κατακλείδι

Οι σχέσεις δεν είναι απλώς άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή μας. Είναι καθρέφτες. Είναι γέφυρες. Είναι σημεία καμπής. Μπορούν να μας μικρύνουν ή να μας ανοίξουν. Να μας κρατούν στάσιμους ή να μας καλούν να πάμε πιο πέρα.

Αν θέλουμε κοινωνικούς κύκλους που να μας εμπνέουν, πρέπει πρώτα να σταθούμε εμείς εμπνευστικά μέσα στον δικό μας εσωτερικό κύκλο.

Μην περιμένετε να σας καταλάβουν για να συνδεθείτε. Δώστε πρώτοι το στίγμα σας. Με ήθος. Με παρουσία. Με καθαρή πρόθεση.

Κάποιες σχέσεις θα μείνουν. Κάποιες θα αλλάξουν. Κάποιες θα γεννηθούν από την αρχή.
Αλλά εσείς;

Εσείς θα έχετε γίνει ο άνθρωπος που αξίζει να έχει εμπνευστικές σχέσεις.
Και αυτό, αλλάζει τα πάντα.

.